Τι θα γίνει με το Brexit και το… Grexit
Η συμφωνία της Ε.Ε. με τον Cameron για ενα νέο status quo της Βρετανίας «εντός” της Ευρώπης έχει δύο… μυστικά. Το ένα έχει να κάνει με την Κομισιόν και το άλλο με την ΕΚΤ, αλλά και με τις συνέπειες μιας συμφωνίας για τις προσδοκίες της Αθήνας.
Τα βασικά σημεία της συμφωνίας δεν αλλάζουν ουσιαστικά το πλαίσιο ύπαρξης της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση όπως αυτή είναι τώρα.
Στην πραγματικότητα της δίνουν μόνο τις δυνατότητες να «προφυλαχθεί” από αλλαγές στο μέλλον που δεν θα επιθυμούσε, αλλά ταυτόχρονα της αφήνουν ανοικτή την πόρτα συμμετοχής σε άλλες που η Ε.Ε. στοχεύει να δρομολογήσει.
Το πρώτο «μυστικό”, με την Κομισιόν, είναι ότι οι υπηρεσίες της δουλεύουν εδώ και τουλάχιστον 8 μήνες, ακόμα και το καλοκαίρι που χτυπούσε «κόκκινο» η αγωνία για το αν ή πόσο σύντομα θα δρομολογούνταν οι διαδικασίες του Grexit, για να ετοιμάσουν το πλαίσιο προτάσεων με το οποίο θα εφοδιαζόταν ο Cameron για να γυρίσει πίσω στο Λονδίνο και να δηλώσει «νικητής” απέναντι στους Ευρωπαίους και να κερδίσει το δημοψήφισμα υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε.
Και το πλαίσιο αυτό πήρε την μορφή των προτάσεων Tusk που λίγο πολύ, δίνει το δικαίωμα στο Λονδίνο να αυτοεξαιρείται από οποιεσδήποτε μελλοντικές αποφάσεις της Ε.Ε. για μεγαλύτερη πολιτική ενοποίηση, να περιορίζει τα δικαιώματα κοινωνικής πολιτικής και πρόνοιας απέναντι στους μετανάστες για ενα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και τέλος να διατηρεί την σχετική αυτονομία του City έναντι της νομισματικής και τραπεζικής εποπτείας της Φρανκφούρτης.
Φτάνουν αυτά για να κερδίσει το δημοψήφισμα ο Cameron; Αυτό είναι αμφίβολο, αλλά οι τραπεζίτες από ό,τι φαίνεται θα το παλέψουν και θα χρηματοδοτήσουν κάθε προσπάθεια στην κατεύθυνση αυτή. Και εδώ βρίσκεται το δεύτερο μυστικό.
Η μεγάλη αγωνία του City έχει να κάνει με το τρίτο μεγάλο project της «συμμαχίας” Κομισιόν – ΕΚΤ μετά την νομισματική και την τραπεζική ενοποίηση: την δημιουργία μιας ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς κεφαλαίων.
Το σχέδιο αυτό διακρίνεται με μεγάλη ευκρίνεια στην πλατφόρμα εκλογής του Jean-Claude Juncker στην προεδρία της Κομισιόν το φθινόπωρο του 2014. Η δημιουργία μιας ενιαίας αγοράς κεφαλαίων στην Ευρωζώνη τόσο για τον Juncker όσο και για τον Draghi αποτελεί την «βάση” πάνω στην οποία μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά – κάποιοι προσθέτουν και …να επιβιώσει – η νομισματική και η τραπεζική Ένωση στην Ευρωζώνη.
Εκτιμούν μάλιστα ότι η κίνηση αυτή είναι εκ των ών ούκ άνευ για την Ευρωζώνη, καθώς η περιβόητη παγκοσμιοποιημένη απελευθέρωση της κίνησης κεφαλαίων μέσω του χρηματοπιστωτικού συστήματος, δέχεται ιδιαίτερα μετά το 2008 ισχυρές αντίρροπες πιέσεις από τα όσα έχουν μεσολαβήσει, προκαλώντας πρωτοφανείς τριγμούς στις διεθνείς συναλλαγές, συσχετίζοντας τις εξελίξεις με εκείνες της δεκαετίας του 1930. Για το City λοιπόν η διασφάλιση της συμμετοχής με το ένα ή τον άλλο τρόπο στην νέα αυτή πρόκληση, την ενιαία ευρωπαϊκή αγορά κεφαλαίων είναι υπό τις παρούσες συνθήκες ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Και όχι μόνο για το City αν σκεφθεί κανείς ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα ή «βαρειά βιομηχανία” όπως την αποκαλούν, αποτελεί την μεγαλύτερη «βιομηχανία” παραγωγής ΑΕΠ και φόρων για την Μ. Βρετανία…
Για τον Cameron λοιπόν η γραπτή συμφωνία που «απέσπασε” την Παρασκευή είχε ορισμένα γραπτά σημεία, αυτά του τελικού κειμένου, αλλά είχε και ένα «άγραφο”, αυτό που έχει να κάνει με τον μέλλον του City στην ευρωπαϊκή αγορά κεφαλαίων…
Βέβαια ούτε το κείμενο συμφωνίας που εξασφάλισε ο Cameron ούτε τα εκατομμύρια της χρηματοδότησης του City για την καμπάνια υποστήριξης της παραμονής, μπορούν να διασφαλίσουν την ανατροπή της γνώμης των ευρωσκεπτικιστών Βρετανών υπέρ της εξόδου, η οποία παραμένει πλειοψηφική στις δημοσκοπήσεις.
Το ερώτημα βέβαια που έχει τεθεί, μετά από όλα αυτά είναι αν η Ευρώπη μπορεί την ίδια χρονική στιγμή, δηλαδή το χρονικό διάστημα από τώρα μέχρι και τον Ιούνιο -που λήγει το χρονικό περιθώριο καθυστερήσεων της αξιολόγησης για την Ελλάδα και ταυτόχρονα θα γίνεται το βρετανικό δημοψήφισμα- να αντέξει ενα διπλό «ξήλωμα” από βορρά και νότο με το ενδεχόμενο brexit και ενα ενδεχόμενο grexit.
Και η απάντηση που έρχεται από όλες τις διπλωματικές «πτέρυγες” στις Βρυξέλλες είναι ενα βροντερό «Όχι”.
Με την διαφορά ότι αυτό δεν ισοδυναμεί με την υιοθέτηση τακτικών «χαλάρωσης” προς την ελληνική πλευρά, αλλά με την εντατικοποίηση της τακτικής του «μαστίγου και του καρότου”, που κατά τους παλαιότερους των κοινοτικών που έχουν ασχοληθεί με την Ελλάδα «είναι το πλέον αποτελεσματικό μέχρι τώρα…”.
Πηγή: capital.gr